یکی از راه­کارهای موجود برای استفاده بهینه از منابع آب در شرایط بحرانی وضعیت منابع آب زیرزمینی و سطحی موجود، اجرای طرح­های تغذیه مصنوعی می‌باشد. این سیستم­ها با هدف ذخیره آب‌های سطحی مازاد در آبخوان­های آب زیرزمینی به منظور بهبود کمی منابع آب و همچنین بهبود کیفیت آب در طی گذر از لایه­های مختلف خاک صورت می­پذیرد. اجرای طرح­های تغذیه مصنوعی بنا بر روش­های جدید در استان اصفهان قدمت چندانی ندارد و از سال ۱۳۶۶ آغاز شده است. در این مدت ۱۷ طرح تغذیه مصنوعی توسط شرکت آب منطقه­ای اصفهان در استان اجرا شده است. با توجه به هزینه­های هنگفت طراحی و اجرای این طرح­ها، ارزیابی این پروژه­ها به منظور شناسایی نقاط قوت و ضعف آن­ها اهمیت زیادی دارد. در این پژوهش به ارزیابی کلی این طرح­ها بر اساس ۵ پارامتر اساسی مؤثر در عملکرد پروژه­های تغذیه مصنوعی پرداخته شده است. بر اساس این ارزیابی طرح­های مذکور از نظر مکان­یابی در مناطق مناسبی احداث شده­اند، اما در اکثر موارد از نظر مطالعات قبل از اجرای طرح شرایط مناسبی نداشته­اند. تعداد زیادی از طرح­های اجرا شده از نظر اجرا و عملکرد وضعیت نسبتاً مناسبی دارند اما در مورد نحوه نگهداری و بهره­برداری از آن­ها لازم است تمهیدات مناسبی در نظر گرفته شود.