در چند دهه اخیر پژوهشهای وسیعی در اقصی نقاط جهان توسط محققان به منظور جمعآوری و ذخیرهسازی آب باران و رواناب صورت گرفته است. با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی در دهههای اخیر و پژوهشهای مزبور علاوه بر به کارگیری روشهای مختلف در استحصال آب، افزایش رطوبت خاک و کاهش خطرات ناشی از جاری شدن آن، به افزایش میزان نگهداشت رطوبت و کشت گونههای درختی و مرتعی میپردازد. با توجه به مشکلات زیست محیطی فراوان در بخش آب که طبق نظر محققان بخشی از آن ناشی از به کارگیری تکنولوژیهای جدید میباشد، قسمتی از پژوهشها به مطالعه اهمیت دانش بومی روشهای استحصال آب، و حتی تلفیق آن با دانش جدید به عنوان راه کار توسعه پایدار در این بخش معطوف شده است. قدم اول در این راستا شناخت این روشها که معمولا به صورت محلی و سازگار با اکوسیستم منطقه بوده است. از قدیم الایام روشهای مختلفی جهت جمعآوری رواناب و آب باران در اقصی نقاط ایران و متناسب با اقلیمهای مختلف در ایران بهکار گرفته شده‌اند. در این مقاله یکی از روشهای بومی جمعآوری آب باران مورد استفاده در گذشته نه چندان دور، در مناطق کوهستانی استان کهگیلویه و بویراحمد بهنام محلی پرچ برای اولین بار معرفی می‌شود.
