۱ نتیجه برای محیط زیست.
منصور جهان تیغ، معین جهان تیغ،
دوره ۸، شماره ۳ - ( ۱۰-۱۳۹۹ )
چکیده
استفاده بیرویه از منابع آب و خاک بهویژه در مناطق خشک و نیمهخشک سبب افزایش فرسایش خاک و به دنبال آن وقوع سیلابهای مخرب و بروز گرد و غبار و تشدید پدیده بیابانزایی میگردد. بنابراین برای جلوگیری از معضلات زیست محیطی این نواحی، نیاز به مدیریت کارآمد منابع آب و خاک آنها میباشد. سامانههای سطوح آبگیر باران یکی از نقاط قوت مناطق خشک و بیابانی است که استعدادهای بالایی برای توسعه این نواحی دارد. این پژوهش عملکرد تاثیر سامانههای سطوح آبگیر باران بر ویژگیهای پوشش گیاهی منطقه تاسوکی سیستان را مورد بررسی قرار داد. برای اجرای این تحقیق مساحت سطح آبگیر باران بهعنوان محدوده مطالعاتی و همچنین جوار آن نیز به عنوان تیمار شاهد انتخاب شد. با توجه به پراکنش گونههای گیاهی موجود در محدوده سطوح آبگیر باران، اندازه پلات‌ها به گونهای انتخاب گردید که با توجه به مساحت محدوده، علاوه بر گونههای درختچه‌ای، دقت لازم برای ارزیابی پوشش بوته‌ای را نیز دارا باشد. بر این اساس، دو ترانسکت خطی هر یک به طول ۲۵۰ متر در هر واحد پژوهشی گذاشته و در هر۵۰ متر پلات ۳×۳ متری مشخص و داخل آنها نیز پلات ۱×۱ متری انداخته و ویژگیهای درصد تاج پوشش، مقدار تولید علوفه، درصد لاشبرگ، تعداد پایه و سطح خاک لخت اندازهگیری شد. علوفه با دست برداشت و بعد از خشک شدن با ترازوی دیجیتال با دقت ۰۱/۰ گرم وزن شد. یافته‌ها با استفاده از نرم افزار آماری spss تحلیل شد. نتایج نشان داد که گونههای گیاهی Alhagi camelorum، Aeluropus littoralis، Tamarix stricta، Haloxylon aphylum، Hammada salicornica در این محدوده رویش نمودهاند ولی در منطقه شاهد فقط گونه Hammada salicornica پراکنش دارد. تجزیه تحلیل آماری نشان داد که مقایسه میانگین یافتههای تمام ویژگیهای دو تیمار شاهد و سطوح آبگیر باران در سطح یک درصد اختلاف معنیداری با هم داشتند که این وضعیت نشان دهنده عملکرد مناسب این سامانه در بهبود پوشش گیاهی و بهبود اثرات زیست محیطی این محدوده میباشد.
