علیرغم ظرفیت بالای آبهای زیرزمینی در مقابل تنشهایی مانند تغییر اقلیم، رشد سریع جمعیت و نیاز بیشتر به منابع آب، به‌خصوص در کشورهای خشک و نیمهخشک مانند ایران، بهرهبرداری بیرویه از این منابع ارزشمند موجب بر هم خوردن تعادل طبیعی آبخوانها، بیلان منفی آب زیرزمینی در بسیاری از مناطق کشور و ایجاد مشکلات بسیاری شده است. در چنین مناطقی تغذیه مصنوعی آبهای زیرزمینی میتواند به‌عنوان راهکاری در جهت تعادل آبخوان و احیای این منابع ارزشمند به کار گرفته شود. در این مطالعه، پس از بیان روشهای مختلف تغذیه مصنوعی آبهای زیرزمینی، به‌عنوان یکی از راهکارهای مؤثر در زمینه احیای این منابع، طرحهای تغذیه مصنوعی انجام‌شده، با تأکید بر تحقیقات داخل کشور، بررسی‌شده است. مرور تحقیقات نشان میدهد تغذیه مصنوعی آبهای زیرزمینی در کشور عمدتاً به روش پخش سیلاب انجام‌شده است که در بیشتر موارد، به‌عنوان فرآیندی مؤثر جهت به تعادل رساندن آبخوانها عمل میکند و با توجه به کارایی بالا و هزینه نسبتاً پایین نسبت به سایر روشها، میتواند نقش قابل‌توجهی جهت رسیدن به مدیریت پایدار منابع آب کشور داشته باشد. نتایج تحقیق نشان میدهد نوع آبخوان، شرایط هیدروژئولوژیکی، جنس سازندهای زمینشناسی، شیب منطقه و شرایط اقتصادی مهم‌ترین عوامل در انتخاب روش تغذیه میباشند. همچنین نتایج لزوم مطالعات جامع و کامل برای انتخاب محل و روش تغذیه مصنوعی جهت رسیدن به نتایج مطلوب و کارایی موفق طرح را نشان میدهد. علاوه بر آن پدیده انسداد و کاهش سرعت نفوذ به‌عنوان مهم‌ترین مشکلات موجود در اجرای این طرحها شناسایی شدند.
