در این تحقیق بر اساس آمار سالنامه‌های هواشناسی (2008-1986)  به مطالعه ابرناکی دشت مشهد پرداخته شده و بیشترین فراوانی رخداد تمام ابری مشخص گردیده است .با در نظر گرفتن اهمیت ابرهای متوسط و پایین در فرایند بارورسازی، با استفاده از اطلاعات اداره هواشناسی سینوپتیک مشهد (2010-2001) به بررسی فراوانی تشکیل ابرهای پایین و متوسط و همچنین شرایط ابرناکی ابرهای پایین پرداخته شده است. سپس ابرهای پایین با رشد و توسعه قائم (شامل ابرهای کومه­ای نوع 2 و کومه­ای بارا)، در منطقه، مورد بررسی قرار گرفته است. از این تحقیق مشخص گردید که بیشترین ابرناکی در فصول سرد و بارانی زمستان و اوایل بهار اتفاق افتاده است. آن گاه با استفاده از داده‌های جوبالای ایستگاه مشهد و با استفاده از نرم­افزارهای اسکیوتی به بررسی دمای پایه ابر و تراز یخبندان ابرهای منطقه در دو حالت بارندگی و بدون بارندگی پرداخته شده و با استفاده از نمودارهای جوبالای موجود دمای پایه ابر، در روزهای همراه با بارندگی و بدون بارندگی در بازه زمانی (1992-2011) تعیین شده و میانگین دمای پایه ابر در هر یک از حالات به دست آمده است. سپس با استفاده از داده‌های جوبالای ایستگاه مشهد از سایت دانشگاه وایومینگشاخص­های ناپایداری، شامل شاخصK، شولتر، آب قابل بارش و شاخص CAPE در روزهایی که بارندگی رخ داده بود، در ساعت 00 گرینویچ طی سال­های 1992-2011 به دست آمده و جهت تعیین مقدار آستانه برای شاخص­ها، پس از بررسی همبستگی بین بارش 6 ساعته با هر کدام از شاخص­ها بهترین نمودار خطی توسط نرم­افزارSPSS  به این داده‌ها برازش داده شده است. از بررسی‌ها مشاهده شد همبستگی بین بارش تجمعی شش ساعته با شاخص‌های K و آب قابل بارش مثبت و در سطح 1 درصد معنی دار می‌باشد، ولی در مورد شاخص‌های ناپایداری شولتر و CAPE با توجه به میزان همبستگی و سطح معنی­داری، نمی‌توان از این شاخص­ها در تعیین آستانه مناسب جهت بارورسازی ابرها استفاده کرد. در مجموع داده‌ها پراکندگی بالایی را مشخص کردند.

 

---